Van Pohnpei naar de Marshall Islands (Reis door Micronesië)

Van Pohnpei naar de Marshall Islands – Ga er maar even voor zitten want door de feestdagen en het gebrek aan internet liep ik wat achter. De blog is dus iets langer dan de vorige blogs. We zijn uiteindelijk 9 dagen op Pohnpei geweest en hebben een goede combi van rust en actief gevonden.

Tim wilde hier surfen als het weer het toeliet, en dat gaf mij juist wat vrije tijd. Soms bleef ik gewoon lekker bij het hotel, zeker op dagen dat het weer wat slechter was. Maar ik ben ook zelf op pad geweest. We lopen elkaar helemaal niet in de weg maar toch is het leuk om elkaar s‘ middags weer ergens te treffen en te vertellen over je dag alleen!

Wendy & Timothy tijdens hun reis door Micronesië

Causeways

Het lijkt alsof Pohnpei uit 1 eiland bestaat maar toch zitten er wat eilanden omheen, verbonden door ‘causeways’. Dat zijn verbindende bruggen die zorgen dat de eilanden, die soms een paar meter tot enkele honderden meters los van elkaar liggen, verbonden zijn voor verkeer. Ons hotel ligt aan het water en aan de overkant ligt zo’n eiland, Sokeh’s Rock, los maar verbonden door een kleine causeway.

Samen naar Sokeh’s Rock

De naam zegt het al, een groot deel van dit eiland bestaat uit een stenen berg in het midden. Een perfect uitkijkpunt, ook tijdens WWII. Daarom zijn daar nog wat overblijfselen van de Japanners te vinden, die we zijn gaan opzoeken.

Best indrukwekkend want hoewel het lang geleden is en alles onbeschermd op die berg staat, zien de grote anti-aircraft geweren en communicatiemast er nog relatief goed bij. Met ondergrondse kelders, stenen bruggen en munitiedepots kun je je nog goed inbeelden wat daar is gebeurd. En door het kaartje dat we van het visitor centre hadden gekregen wisten we ook waar we moesten zijn.

Samen duiken

We hebben een dag samen gedoken, ook met de Pohnpei Surf Club waar Tim surft. Op Pohnpei zitten de Manta Rays ook dus we wilden toch wel graag in ieder geval een dag onder water kijken. En we hadden geluk! Binnen 5 minuten dienden zich de eerste 2 Manta’s zich aan, waaronder een zwarte die we nog niet eerder hadden gezien.

En later tijdens de verplichte pauze boven water zwom een groep van 4 voor onze boot uit! Eerst sprongen we met snorkelgear uit de boot en zwommen we een stukje mee. Later hebben we vanuit de boot nog een vet filmpje kunnen maken. Ze bewegen zich zo mooi en gracieus door het water.

Alleen duiken

Omdat de eerste ervaring zo goed was ben ik een paar dagen later nog met een andere groep meegeweest. Tim ging die dag surfen en een groepje Amerikanen vertelden dat ze gingen duiken. Hoe meer mensen op de boot, hoe voordeliger dus ik besloot mee te gaan. Het duiken is best kostbaar, Toen we samen gingen waren we alleen op de boot = 190 U.S. dollar pp incl gear en wat eten en drinken. Met de groep mee was het 170 U.S. dollar, het scheelt iets.

PADI

Ik heb pas vorig jaar mijn PADI gehaald dus relatief weinig duiken gedaan. En deze tweede keer op Pohnpei was het su-per helder onder water, mijn helderste ooit! Ik kon echt meters ver kijken wat bij deze ‘drift-dive heel handig is.

Je laat je door de stroming meevoeren, hoeft dus zelf bijna niet te zwemmen en alleen maar om je heen kijken. Zonder Tim die altijd de foto’s maakt, moest ik die zelf maken. Voor ik het weet leg ik alles vast maar niet alles is goed zichtbaar op camera. Dus wilde ik goed afwegen of iets wel of niet de moeite waar is. En zo niet, dan wilde ik alles gewoon door mijn eigen ogen zien, en niet door de camera lens.

Besluiteloos

Ik kende het verhaal van Nan Madol al, en hoorde wisselende reacties. Een surfer noemde het een stapel stenen, niet echt de moeite waard. De Amerikaan vertelt dat je echt moet gaan, omdat het anders niet te bevatten is. En internet vertelt je dat Nan Madol in het rijtje Egyptische piramides, Peruaans Machu Picchu en Maya-tempels staat. Op de een na laatste dag werd ik wakker, Tim ging surfen en de zon stond (eindelijk eens) aan de hemel. Ik had geen reden om niet te gaan.

Salvador

Dus ik heb een taxi gebeld en Salvador van Down Town-taxi heeft mij naar het oost-westen van het eiland gereden. Hij kon er e.e.a. over vertellen want hij heeft daar in de buurt gewoond. Zijn vader is Chief bij Nan Madol geweest maar nadat hij is overleden verhuisde Salvador naar Kolonia en later een paar jaar naar Amerika. Hij er niet meer terug geweest. Eerder hebben Tim en ik nog overwogen zelf een auto te huren maar ik realiseerde al snel dat het dan wel een zoektocht was geworden zonder de begeleiding van een kenner.

Alleen naar de must-see: Nan Madol

Eenmaal in de buurt van Nan Madol passer je wat huizen die je moet betalen om naar de ruïne te komen. Maar dat staat natuurlijk nergens aangegeven. Bij het eerste huis 1 dollar, bij het tweede huis 3 dollar en als laatste bij de beheerder 5 dollar.

En dan loop je door de jungle en zie je ineens een muur staan. En in de verte doemt nog een muur op. Die van een van de laatste bereikbare ‘gebouwen’. Een heel bijzondere bouwstijl. En hoewel ik de surfer (“stapel stenen”) en de Amerikaan (“niet te bevatten”) allebei wel begrijp ben ik toch blij dat ik ben gegaan.

Er is namelijk echt niet veel over van wat het ooit is geweest maar ook hier is het bizar om te realiseren hoe ze dit voor elkaar hebben gekregen zonder alle machines die we tegenwoordig hebben. Sinds een paar jaar is het ook een UNESCO locatie.

De lagoon ligt vol met brokstukken van Nan Madol

De laatste avond is een ‘klapper’

En dan breekt de laatste avond aan op Pohnpei. En in ons geval is de oudejaarsavond! We hebben de hele week al een beetje rondgevraagd maar het blijkt bij iedereen gewoon thuis en op straat gevierd te worden. En net als thuis hang je altijd een beetje rond tot het middernacht is.

De laatste avond op Pohnpei oudejaarsavond — De laatste avond op Pohnpei: oudejaarsavond

Een kwartier voor tijd zijn we onze kamer uitgelopen en had het prive-feestje bij ons hotel wat vuurwerk. Daar hebben wij ons 12 uur-momentje even gedaan. Zij hebben dat moment van aftellen en feliciteren helemaal niet want 5 voor 12 gingen er al wat vuurwerk en een aantal flares de lucht in maar er was geen ‘woohoo’ moment of zo. Haha, cultuurverschilletje!

Next door village: Kam-nog wat

Ik kan de naam nergens meer vinden maar in de straat van ons hotel zit een apart dorpje. Het lijkt een soort ghetto met veel simpelere hutjes en iedereen woont veel dichter op elkaar dan in de rest van Kolonia. Maar de vibe daar is heel goed. We wisten dus al dat we daarheen wilden na 12en. En dat was een goede keus!

We hebben eerst de straat op en neer gelopen maar veel mensen zaten gewoon op de stoep of stonden op een bepaalde plek. Dus zijn we gewoon ergens bij gaan zitten. En dan zie je pas wat er allemaal gebeurd. Deze twee blondies vielen natuurlijk heel erg op dus iedereen komt even bij je zitten of maakt foto’s.

Het meisje van de supermarkt herkende ons en stelde ons aan iedereen voor, gaf tips (verberg je bier als de politie langskomt!) en regelde een sigaretje. Het is een dingetje dat de auto’s tegengehouden worden door midden op de weg te gaan dansen. Man, wat kunnen ze goed dansen daar!!

Next stop: Marshall Islands

Rond een uur of twee was onze drank op en werden zij ook steeds baldadiger. Dus zijn we weer naar het hotel gegaan. Mooie tijd want we moeten nog inpakken en op tijd naar het vliegveld. We hebben nu 3 eilanden van onze reis gehad; Taiwan, Yap en Pohnpei. We gaan nu naar de Marshalls voor een korte stop van 2 nachten.

We hadden gepland om daar in een airbnb te slapen maar die heeft afgezegd. Dan zijn er nog maar 3 opties over: de Flame Tree Backpackers hostel en 2 duurdere hotels. Tim is wel van het avontuur dus wilde wel naar het hostel. Ik hield mijn hart vast.

Flame Tree Backpackers Hostel

En het was inderdaad zo erg als we al eerder in een Engelse blog hadden gelezen. Regel nummer 1 van backpacken vergaten we al: eerst naar de kamer kijken voor je betaald. En omdat we al van de reputatie van het hostel afwisten hebben we gelijk de duurste kamer genomen, die met airco voor 50 U.S. dollar. Dat was ook met de gedachte dat we dan in ieder geval een kamer hebben waarvan de boven- en onderkant van de muren niet een open verbinding is naar de naastgelegen kamer! Je weet wel, zoals soms ook in wc-hokjes.

Nee, we nemen de duurste kamer, betalen en lopen dan pas naar binnen. 1 blik op de badkamer wees al uit dat daar een tijdje niet schoongemaakt is. Op de plank lag nog popcorn van een tijdje geleden en ter maskering van de geur was er net met een geurspuitbus gespoten. Tot slot was er een nieuwjaarsfeestje en konden we in het restaurant dus geen eten halen.

Nacht twee = Hotel Robert Reimers

De volgende ochtend was de man van de receptie zeer verbaasd dat we al om 9 uur vertrokken. We hadden de dag ervoor toch gezegd dat het misschien 2 nachten zouden worden? “No thanks you, other hotel, no thank you, not very clean”. Ik hoor het Tim nog rustig zeggen voor we de trap afliepen. Wat een gorigheid. Dus linea recta naar de ATM om extra geld te halen en naar het dure hotel van Robert Reimers! De kamer, die ze hier vooraf uit zichzelf al lieten zien, is super netjes en groter dan onze Tiny house in Nederland. Yes please!! Eerst douchen en ontbijten!

Wat doe je op 1 dag

We zijn hier maar 1 volle dag. We kwamen ‘s avonds aan op 1 januari en vertrokken vroeg in de ochtend op 3 januari. Deze republiek staat in de top 3 van minste bezochte landen, simpelweg omdat er niet veel is.

Majuro

Majuro is het hoofdeiland, een atol waarop maar weinig ruimte is voor de vele mensen die er wonen. We hebben een Lonely Planet uit 2006 en er is weinig veranderd sinds die geschreven werd. Op ons rondje lopen blijkt het museum dicht te zijn in verband met nieuwjaar en dat was eigenlijk wel de bezienswaardigheid.

Zwemmen

We vragen ons hotel of we ergens kunnen zwemmen of snorkelen. Dat kan op een eilandje verderop in de lagoon. Hun boot kan ons brengen en halen voor een middagje, wel zelf eten en drinken meenemen want er is daar niets. Gelukkig slepen we zelf onze snorkelspullen mee dus we hebben onze activiteit te pakken!

Eneko Island

Het boottochtje vaart langs de vele bountyeilandjes naar het andere einde van de atol. Elk eilandje kan het zijn want ze zijn allemaal zoals je zou verwachten in een tropisch paradijs. We zijn niet helemaal alleen. Een koppel uit Amerika heeft zelf hun eigen duikspullen meegenomen dus zij gaan ook het water in.

Het koraal start hier al bijna op het strand en is mooi maar niet te vergelijken met de andere plekken waar we deze reis al zijn geweest. Maar we vermaken ons prima. Het weer is redelijk goed, een verademing na de vele bewolking en regen op Pohnpei. Na deze middag nemen we het bootje weer terug en maken we nog even gebruik van het restaurant en onze schone kamer in Majuro 🙂