Welkom bij ons item ‘short stories’. Korte reisverhalen geschreven door reizigers. Van hele mooie (soms emotionele) reisverhalen, tot de meest hilarische situaties tijdens het reizen. Heb je zelf een mooi of hilarisch reisverhaal? Plaats dan nu ook jouw shortstory. Jouw reisverhaal wordt dan met duizenden reisliefhebbers gedeeld.
Lees alle short stories terug
———————————————————-
Onderdompelen in het befaamde camper-leven
Vandaag rijden we onder Hamburg langs. We zijn deze reis van meet af aan een goed geolied team. Op rustige plekken springen we alle vijf (twee mensen, twee katten en een hondje) de bus uit voor een gezamenlijke wandeling. We kunnen ons dus zonder aarzeling onderdompelen in het befaamde camper-leven. Zo rijden we bijvoorbeeld zomaar tegen een idyllisch gelegen, sfeervol opgezet cafeetje aan. Onze zintuigen worden hier overspoeld met de juiste barista-aroma’s en een fenomenaal instagram-waardig uitzicht. Waar we nu niet aan gedacht hebben is om brandende kaarsjes op ons tafeltje plaatsen (voor de foto), die we toch standaard stand-by hebben.
Maar de reis is nog jong. We beloven dat we deze reis nog veel soortgelijke foto’s plaatsen zullen. Van:
1. Zonsondergangen gezien vanuit een open camperdeur
2. Onze camper op het strand / een bergtop / alleen in the middle of het prachtige nowhere
3. Yoga- en meditatie-practices met de camper als achtergrond
4. Onze gelukkige gezichten (met nonchalante baardgroei).
Ik weet niet of we het dan een beetje goed doen, het camperen. Maar ik hoop het wel. Ik ben gevoelig voor “hoe-het-moet”, altijd graag op zoek naar het doen van het juiste én de groei van mijn instagram-account. Door deze blog probeer ik mezelf daar een beetje van te bevrijden.
Auteur: Marjon
Weblog: Wellaway.nl
Rennen met een stapel biljetten om naar huis te kunnen gaan
We waren lekker op tijd vertrokken richting Kilimanjaro Airport. Het was de laatste dag van mijn reis en morgen zou ik na 4 maanden mijn vrienden en familie weer zien. Eerst een binnenlandse vlucht en dan terug naar Mokum. Op het vliegveld keken we uit pure gewoonte naar onze vluchtstatus; ‘delayed’. “Uhm, ja maar hoe lang dan?” We hadden 5 uur tussen de vluchten en dat leek ons wel voldoende. “Even informeren.” De beste man bij de balie wist niet hoe lang het ging duren en dat leek hem ook geen probleem. “Anders ga je morgen toch? Pole pole!” (rustig aan). Hoewel ik de Afrikaanse relaxedheid enorm waardeer, kwam op dit moment mijn Nederlandse ordelijkheid als een soort paniekaanval tevoorschijn.
“Oké, wat nu?” We hadden al begrepen dat de vlucht eerder die dag ook al gecanceld was, dus het zag er niet echt rooskleurig uit. We gingen bij alle luchtvaartmaatschappijen langs of ze nog een plekje voor ons hadden. 1 maatschappij had wellicht nog een plekje, maar dat wisten ze pas 10 minuten voor vertrek. En ja hoor, de twee mzungus (blanken) mochten mee, tot grote ergernis van de locals. We moesten alleen wel cash betalen. Heel toevallig was net de pinautomaat kapot. Wonderbaarlijk genoeg had mijn travelbuddy een fortuin aan euro’s op zak, dus dumpten wij onze backpacks en sprinten wij naar een wisselkantoor alsof ons leven ervan af hing. Met een stapel biljetten en klotsende oksels renden wij naar de incheckbalie. We zouden toch nog naar huis gaan…
Auteur: Sara-Jane van der Vegt
Weblog: Reislustigeloonslaaf.nl
Excursie naar Theth (Albanië)
Een ca. 25-jaar oud oranje Mercedes-busje komt ’s morgens de camping in Skohder oprijden. Op het dak zijn een tafel, een stapel plastic schroten en diverse kratten vastgesjord.In het interieur zitten behalve de chauffeur zo’n 12 Albanezen. Ingeklemd tussen de zwetende Albanezen gaan we op weg naar Theth. In een duizelingwekkend aantal haarspeldbochten draaien en slingeren we twee uur lang naar boven, waarbij de potige chauffeur er geen been in zit om al draaiend aan het stuur met zijn andere hand een gesprek met zijn mobiel te voeren. Want hoe hoog we ook zullen klimmen en hoe onherbergzaam de bergen ook op ons neerkijken, de mobieltjes blijven bereik houden!
Boven op de bergrug staat een groot kruis en twee Albanese vrouwen in ons gezelschap slaan eerbiedig een kruisje voor het vervolg van de tocht. Na het kruis begint namelijk de eigenlijke pas en houdt het asfalt op. Wat blijft is een met stenen bezaaid smal pad langs de bergwand, terwijl rechts het ravijn ons aangaapt. Grommend in de eerste versnelling zwoegt het busje zich hobbelend door de bochten over de pas en naar beneden. Het uitzicht is letterlijk en figuurlijk adembenemend. Zo komen we na een tocht van zo’n 3,5 uur in Theth. Daar wandelen we in de omgeving en naar het eigenlijke dorp, niet meer dan een handjevol huizen en een kerkje. De bergen rijzen met scherpe, grijze kammen aan alle kanten op. De natuur is prachtig, majestueus en ruw en grimmig tegelijk. Hoe afgelegen Theth ook ligt, in ons simpele guesthouse met witgekalkte muren, een planken vloer, een peertje aan het houten plafond staat de hele dag de TV aan. Een ook al onophoudelijk bellende chauffeur met een 4×4 jeep brengt ons de volgende dag weer terug naar de camping. We zijn een onvergetelijke ervaring rijker.
Auteur: Trudy
Weblog: Slakopreis.nl
Gebeten door een wolf?!
Vandaag is het dan eindelijk zover: we gaan de berg beklimmen waar we al een paar dagen tegenaan keken! Het grote Christusbeeld dat vanaf hier beneden zo klein lijkt, zal ons uiteindelijke doel zijn en de weg er naartoe één groot avontuur! Al snel werden we vergezeld door een extra klimgenootje die enthousiast op ons af kwam gelopen. In eerste instantie dachten we dat het een puppy was, maar al snel zagen we dat er wat speciaals was aan dit diertje… Hij had zo’n vrije manier van lopen en de vacht was super donzig! Pas toen we beter naar het kopje keken, konden we de link leggen: dit was een klein wolfje!
Een beetje angstig zochten we de omgeving af naar een boze moeder, maar die leek nergens te bekennen. Het bange gevoel werd al gauw vervangen door liefde en samen met ‘Luna’ gingen we op weg naar de top! Geen enkele seconde is onze trouwe vriend hierbij van onze zijde geweken, tot we weer beneden waren en de bospaden helaas weer moesten inruilen voor asfalt. Onze kleine held durfde zijn bos niet te verlaten en in een poging ons hier te houden beet hij nog speels in mijn enkels en probeerde hij ons de weg te versperren, maar met pijn in ons hart moesten we hier toch echt afscheid nemen, maar wel met een hele mooie ervaring rijker!
Auteur: Sanne
Weblog: https://sannesreis.wordpress.com
Strandkleding kopen in Yogyakarta
In april verbleef ik een week in Java en een week in Bali. Op zoek naar geschikte strandkleding, bezocht ik een kledingwinkel in de Mall van Yogyakarta. Ik vond daar een prachtig Javaans kleed: wijd en makkelijk met kleurrijke tekeningen. Dat leek ideaal voor op het strand later in Bali.
En zo liep ik dus in Bali naar het strand met vrienden waarop een van hen, die al jaren op Java woont, zei dat ik een huiskleed aan had. Een soort kamerjas waar Indonesiërs op hun gemak mee thuis zitten na een lange dag.
Sfeerfoto – Foto: Martine Engelen!
Ik vond het ook al verdacht dat ik nog niemand was tegengekomen met zo’n lang kleed. Integendeel, ik vond de Indonesische mensen vrij modern gekleed. Lachen was dat!! Ondertussen ben ik weer thuis en het makkelijke kleed is heerlijk om aan te doen na een douche en je kan er makkelijk in cocoonen. Op straat ga je me er niet meer in zien…
Auteur: Martine Engelen
Lost in Translation – Van Slovenië naar Macedonië.
Na meer dan 1200 kilometer gelopen te hebben, kom ik aan bij een hotel in Montenegro. Ik val op tussen de weinige andere gasten: ik ben alleen en zie er shabby uit in mijn versleten hikers’ outfit. Terwijl ik aan mijn blog op de gasten-computer in de lobby werk, raak ik aan de praat met de manager. ‘I’m hiking from Slovenia, through Croatia, Bosnia and Herzegovina, all the way to Ohrid in Macedonia, alone in the mountains.’
Lost in Translation
Hij reageert enigszins lauw op mijn verhaal, niet iedereen hoeft onder de indruk te zijn, maar dit is best een prestatie en meestal reageren mensen enthousiaster op mijn verhaal. Omdat er werk te doen is laat hij mij alleen. Als hij weer terug komt raken we weer aan de praat. ‘Ah, no hitching!? Hiking! Like walking?’ – het kwartje valt. ‘You came hiking all the way from Slovenia? That’s far! Wow! So cool!’
Auteur: Claire Leenen
Weblog: www.reiske.nl
Twee vakantieheren in de trein tussen Gent en Mechelen
Op de trein tussen Gent en Mechelen stappen twee vakantieheren op. De ene draagt een zomerhoed, de ander een gekleurde zonnebril. Ze gaan verspreid zitten, met het gangpad tussen hen in, omdat meneer Zonnebril een loopwagen heeft. Dat parkeert hij naast zijn en mijn voeten. In de transportmand ligt een gele rugzak met een sleutelhanger aan.Het is avond. Wanneer ik naar buiten kijk, weerspiegelt de zon de ene reflectie in de andere. Die verandert daardoor van kleur, roze en paars terwijl het buiten nog gelig is. Meneer Zomerhoed overloopt de dag. ,,Plezant he, jong, ik voel mij gelijk helemaal uitgewaaid.” Ik vermoed dat de heren naar de zee zijn geweest. Ze lachen, ze zijn in hun nopjes. Meneer Zonnebril strekt langzaam de benen, helemaal tot onder de stoel aan de overkant.
,,En gij, meiske, gij bent aan het lezen?” Klopt, ja, knik ik glimlachend. Het is een boek van 639 pagina’s en ik verslind het. Ik kreuk blaadjes in de hoek om te onthouden waar ik was. Nog zeven verhalen wachten op de boekenplank. Die lees ik later, want eerst moet ik academisch schrijven. De mannen praten verder. Het zijn net twee grote kinderen. ,,Zeg, René…” Meneer Zomerhoed diept een soldatenkoek op, deelt die met zijn vriend en nipt intussen aan een sapje. Hij kijkt op: ,,Ja, Jos?” (mompelend en kruimelend) ,,Mag ik bij u komen logeren?”
Auteur: Kristien Spooren
Weblog: www.kristienspooren.be
Onhandige situatie op een mooi klein Grieks eilandje
Ik word wakker met pijn, kortademigheid en algehele malaise. Mensen vragen zich vaak af of het wel een goed idee is om zulke lange reizen te maken met deze chronische ziekte. Ik snapte dat nooit zo. Natuurlijk is het het risico waard! Maar nu zit ik potverdorie wel mooi op een afgelegen strandje van een klein Grieks eiland met deze onhandige situatie. Vriend overlegt met de baas en we mogen het watersport bedrijfje dichtlaten deze ochtend, zodat Vriend me naar het enige ziekenhuisje van het eiland kan rijden.
De arts is een ontzettend dikke vrouw en spreekt geen Engels. Een jongere man komt helpen. Na wat gepruts weet de vrouw opeens wat ik heb. “Aaahh die ziekte met de medicijnen! En het zout!”. Een gepassioneerd Grieks overleg volgt, waarna de jongere man voor ons herhaalt wat de enorme vrouw hem vertelt. Ik mag even niet de zon in, en heb rust en goed eten nodig. Dit is hopeloos, denk ik, ik moet naar Athene. De man pakt een spuit en gebaart naar de tafel waar ik op moet liggen. ‘You will have pain!’ roept hij, terwijl hij de luchtbubbeltjes wegtikt. Wanneer hij de paracetamol mijn rechterbil inspuit liggen Vriend en ik krom van het lachen. Het is eens wat anders dan een Antibiotica infuus, maar guess what. Het deed z’n ding.
Auteur: Sarah Smit
Weblog: www.sarahsmit.nl
Dharavi – Leven in de grootste sloppenwijk van Mumbai
Hoe kan je hier leven?, was mijn eerste gedachte in Dharavi, terwijl mijn schoenen enigszins wegzakte in de modderige straatjes. Dharavi is de grootste sloppenwijk van Mumbai. Er wonen 1 miljoen Indiërs naast, boven en op elkaar in huisjes die vanuit allerlei materialen zijn samengesteld. Het is een groot doolhof, althans voor mij. Het is een doolhof van plastic, oude potten en pannen, jerrycans, scooters, schreeuwende mensen en aluminium golfplaten. Bij een sloppenwijk verwacht je een hoop ellende en armoe. Ook kan je je voorstellen dat er genoeg mensen zijn die wanhopig willen verhuizen naar een betere plek, maar dat geldt niet voor Dharavi. Vreemd genoeg verhuizen er hele gezinnen naar Dharavi.
Hoe zit dat dan? Het is zo dat ze in Dharavi dikwijls tien keer zoveel verdienen als in het dorp waar ze vandaan komen, als daar überhaupt al werk te vinden is. Nu klinkt dit natuurlijk als een kans die niemand kan laten lopen, maar vergis je niet, het is een hard leven. Zo kwam ik langs een pottenbakkerij waar een half dozijn vrouwen van middelbare leeftijd al 13 uur bezig waren met het maken van potten. Ze lachten, maakten grapjes en hadden hele gesprekken. Om mij heen hoorde ik het geluid van machines, brommers en een arriverende trein. Ik realiseerde me dat ik leefde. Alle elementen om mij heen kwamen door en ik was bij bewustzijn. Geen telefoon, geen digitale afleiding, maar enkel het leven in Dharavi.
Auteur: Nick Keijzer
Opgejaagd door verhalen in Berlijns verlaten pretpark
Toen wij 2 jaar geleden voor het laatst naar Berlijn afreisden kregen we van te voren de tip om eens het verlaten pretpark; Spreepark op te zoeken. Vol interesse gingen we op zoek naar informatie en al snel lazen we verschillende verhalen over een hermetisch afgesloten park met bewakers die er niet van terugdeinzen om mensen hardhandig van het park te jagen. Maar bovenal verhalen over hoe vet deze locatie zou moeten zijn. Voor ons een reden om dit eens met onze eigen ogen te bekijken dus. Zo gebeurde het dat we bij vertrek niet het adres van het appartement in de navigatie zette, maar de Kiehnwerderallee te Berlijn.
Eenmaal aangekomen begon het bloed direct sneller te stromen door de vette beelden die we hier aantroffen. Het pretpark lijkt wel van de een op de andere dag verlaten te zijn met zelfs de attractiewagentjes nog op de sporen. We troffen een afgesloten park aan, wat nu? Klimmen, kruipen of vanachter het hek slechts enkele foto’s maken?
Na een rondje om het park gelopen te hebben raakten we toch net iets te nieuwsgierig, toch maar eens van dichterbij bekijken dus. We zochten de zwakste plek van het hek uit en werkte onszelf een weg naar binnen. Met het hart in de keel rende we als in een slechte actiefilm van attractie naar attractie, constant kijkend of we achtervolgd zouden worden. Na ongeveer een kwartier tot een half uur rond gerend te hebben en door de adrenaline vergaten veel foto’s te maken besloten we toch maar weer het park te verlaten. Met een voldaan en enthousiast gevoel gingen we terug naar de auto, maar nog steeds zagen we niemand die ons van het park had kunnen verwijderen.
Achteraf kunnen we dan ook alleen maar concluderen: We zijn opgejaagd door verhalen en door onszelf, maar het was het zeker waard. Wat een gave plek.
Auteur: Joyce
Weblog: Thankgoditravel.nl
Spannende overnachting in Jeep in Argentinië
Met onze omgebouwde jeep zijn we onderweg naar het Noorden van Argentinië. Het wordt donker en we besluiten onderweg te stoppen voor de nacht aan een verlaten boerenwegel. Na een lekker avondmaal gaan we slapen, wat is het hier vredig!
In het holst van de nacht word ik wakker. Een auto komt tot net voor de onze gereden. Twee mannen stappen uit. Mijn hart slaat een hartslag over en ik maak mijn vriend met een stomp wakker. Beelden van horrorfilms kruisen mijn gedachten en de ‘drama queen’ in mezelf denkt “het is ermee gedaan!”. Ze proberen de deur van de auto te openen. Mijn vriend doet open. Daar lagen we dan… halfnaakt met een slaperig hoofd te staren naar 2 politiemannen. Met handen en voeten moeten we uitleggen dat we daar geen ‘nummertje’ aan het doen zijn, maar gewoon overnachten om daarna verder te reizen. Ze lachen eens en verzoeken ons om onze auto te parkeren aan het politiekantoor wat verderop waar het veiliger is. Was me dat even schrikken!
Auteur: Silke Vincent
Weblog: Reisjemee.nl
Mijn laatste dag liften in Paraguay
Op mijn laatste dag liften in Paraguay had ik nog 120 kilometer te gaan naar de grens met Bolivia. Het is de regio van Gran Chaco, waar weinig mensen wonen en de weg zo slecht is, dat men liever via Argentinië naar buurland Bolivia gaat. Om zes uur ’s morgens zit ik langs de weg. Niks rijdt, maar tegen zevenen zie ik een veelbelovende stofwolk: een pick-up truck, die stopt! Ik loop naar het raampje en vraag in het Spaans of het goed is dat ik mee rijd. De vier kerels vinden het prima. Ik gooi mijn backpack achterin en spring er achteraan. We rijden direct weg.
Er is niks aan de hand totdat ik een jachtgeweer door het raampje zie steken. Niet veel later stopt de pick-up en komt de kerel met het jachtgeweer naar mij toe gewandeld. De anderen zoeken iets in de bosjes. De vent vraagt of ik Amerikaanse ben en ik antwoord kalm dat ik Nederlandse ben. Leunend op zijn geweer vraagt hij mij wat ik van de DEA (Drug Enforcement Administration) vind: ik houd me van de domme. Hij zegt dat hij de DEA diep haat. Ik zeg iets over Nederland en legale drugs. Zijn collega’s komen uit de bosjes, iedereen stapt de auto in en we rijden richting grens. Ik denk eraan hoe dit allemaal een beetje Breaking Bad is later een goed verhaal wordt. Twee kilometer voor de grens gaan de mannen weer de bosjes in. Ik besluit dan maar te wandelen naar Bolivia.
Auteur: Iris Veldwijk
Weblog: www.mindofahitchhiker.com
Het kenmerkende geluid van de man op de scooter op Bali
Mijn man en ik waren precies zes maanden samen toen we een rondreis maakten over Bali. We besloten deze ‘mijlpaal’ te vieren in een luxe hotel dat middenin de rijstvelden lag. We waren net een paar dagen op Bali en we hadden het idee dat je plekken buiten de mooie steden makkelijk kon bereiken. Verkeerd gedacht: de wegen zijn slecht en iedereen rijdt door elkaar heen. Na een lange taxirit kwamen we aan op een prachtige plek. De gastheer vertelde de taxichauffeur dat we niet bij het hoofdgebouw moesten zijn, maar bij een bijgebouw op een paar honderd meter afstand. De gastheer zou ons begeleiden.
We reden achter zijn scooter met een kenmerkend geluid aan. De kamer was prachtig: mooi bed, fantastisch uitzicht, een buitendouche, alles om echt te kunnen ontspannen. Onze gastheer vroeg ons wat we wilden drinken. Toen hij onze bestelling op had genomen gaf hij aan dat hij het zo snel mogelijk zou brengen. Niet veel later hoorden we een scooter starten en vervolgens klonk het kenmerkende geluid weer. De scooter reed weg. We vroegen ons af waar we beland waren. Een paar minuten later kwam de scooter in een hoog tempo terug. Vervolgens stond de gastheer weer in de kamer, met onze drankjes. Drie dagen lang hoorden we het kenmerkende geluid van de scooter als het etenstijd was.
Auteur: Karlien de Bruijn
Weblog: livinglienlife.nl
Heel de rit in Cuba Amy Winehouse op de radio
In 2011 ging ik samen met reporter Martin richting Cuba voor een onvergetelijke muzikale reis. Tijdens onze reis reisden wij regelmatig met de auto van de ene naar de andere plaats. In de auto zat een oude radio waarbij we prima Cubaans muziek konden ontvangen. Dit gaf de reis nog wat extra Cubaanse sfeer.
Amy Winehouse
Op 23 juli 2011 reden wij van de Cienfuegos richting Camagüey. Omdat Cuba een communistisch land is waarbij de media nog erg wordt gecensureerd krijg je niet heel veel vanuit het buitenland mee. Ook tijdens deze rit wilden we weer graag de radio aanzetten. Alleen op de zender die we elke keer luisterden, draaiden ze een nummer van Amy Winehouse, wat erg apart is aangezien ze bijna alleen maar Spaanstalige muziek draaien.
Ik moet eerlijk zeggen, wij zijn niet de grootste fan van Amy en begonnen ons lichtelijk te irriteren toen er daarna opeens nóg een nummer van Amy Winehouse werd gedraaid. Tijd voor een andere zender dus. Met een draai aan zo’n ouderwetse radioknop op zoek naar een andere zender. Tot onze verbazing draaien andere zenders ook muziek van Amy Winehouse. We dachten allebei: het moet niet gekker worden. Toen we eenmaal een tijdje onderweg waren kwamen we erachter (met gebruik van onze mini Spaanse skills) dat ze was overleden. Daar hadden wij natuurlijk wel begrip voor en gingen daarna de muziek wel iets meer waarderen. Telkens als ik nu Amy Winehouse op de radio hoor moet ik weer aan dat ene moment denken. Mooi moment!
Auteur: Jesper
Een bezoek aan de Verboden Stad in Beijing
Een standaard bezoek aan de Verboden Stad in Beijing… Allereerst wacht de gebruikelijke rij voor de loketten want zonder kaartjes kom je natuurlijk niet binnen! Omdat ze niets aan het toeval over willen laten wordt je bij de ingang gecontroleerd en gaan alle tassen door de scanner. Hoera, je bent eindelijk binnen in de verboden stad. De stad waar tot begin 20e eeuw alleen de keizer met zijn familie en bedienden leefde in weelde. Vandaag de dag komen er echter 80.000 bezoekers per dag waarvan zo’n 80% alleen gekomen is om met een selfie stick de ene na de andere foto van zichzelf te maken. Daarnaast lopen er veel gidsen met vlaggetjes rond en een microfoon met luidspreker om hun groep toeristen van alle essentiele informatie te voorzien. Zie dan maar eens een mooie foto van de verboden stad te maken.
Buiten de”hoofdroute” die van Zuid naar noord loopt kun je ook nog links en rechts wat kleinere straatjes inlopen en kleine museu bezoeken. Sommige zijn niet inbegrepen bij de entree, andere wel en zijn daardoor dus vaak afgeladen vol met andere toeristen. Met wat geluk heb je met al die mensen om je heen na een klein uurtje de tuin bereikt waar tevens de meeste groepen verzamelen voor ze richting de uitgang gaan. Succes om hier doorheen te komen dus! Eenmaal bij de uitgang kan de jacht op vervoer beginnen. De metro is ver weg van de uitgang, de taxi’s willen alleen zonder meter tegen extreme prijzen rijden en zelfs de bus is achterlijk duur.
Auteur: Thijs van den Tillart
Weblog: http://thijsvdtillart.wix.com/thezke
Onbeperkt eten in Borgomaro – Liguria, Italië
We zijn er samen op uit. Ons kindje is bij opa en oma in Genua en wij trekken het Ligurische binnenland in. Over bochtige wegen rijden we langs middeleeuwse dorpen, groene bergen kleuren ons uitzicht. Bestemming: Borgomaro, net boven Imperia. Zo’n dorp waar weinig te beleven is, maar de berglucht ons goed zal doen. We slapen in het Relais del Maro. Door een fout in het systeem krijgen we de beste kamer. Het buitenzwembad kijkt uit op het stadje en nodigt half oktober nog steeds uit voor een duik. Stom, we hebben geen zwemkleding bij ons.
‘Kunnen we hier ook een hapje eten?’ vraag ik de receptioniste. Het dorp is zo klein, we hebben geen restaurant gezien. ‘Honderd meter terug zit Censin da Bea,’ wijst ze. Ze hebben een vast menu voor 30 euro. Inclusief drank.’ Klinkt goed, gaan we doen. We zitten nog niet of de eerste hapjes worden gebracht. De eerste karaf wijn ook. Er volgen meerdere pasta’s, vlees- en visgerechten en toetjes. Er valt niets te kiezen, iedereen eet hier hetzelfde. Aan het eind komt er een fles limoncello op tafel. Enigszins beschonken staan we op om te betalen. ‘Je kunt hier niet pinnen, mevrouw. Twee kilometer verderop zit een pinautomaat.’ Twee kilometer? Da’s ver lopen. Rijden lijkt ons geen goed idee. ‘O, jullie logeren in het Relais del Maro? Dan kun je daar morgen betalen, we kennen elkaar. En neem nog een laatste limoncello.’
Auteur: Miriam Bunnik
Weblog: Miriamblogt.nl
Pacific Crest Trail: 4000km wandelen door Amerika
Vanaf Interstate 15 vertrek ik met 5 liter water in mijn rugtas en met een groepje hikers voor een avondwandeling. De komende 22 mile is er geen water en we willen, nu het afkoelt, nog een stuk wandelen. De volgende ochtend klimmen we meer dan 5000 feet. Volgens het weerbericht is er slecht weer met sneeuwbuien opkomst. De anderen lopen in een sneller tempo dan ik en nemen bijna geen pauze. Het kost mij moeite hen bij te houden.
Ik begin moe te worden en deze lange klim -met veel gewicht in mijn rugtas- kost veel energie. Ik voel mijn spieren en voeten, mijn kleding is vies en ik kan een douche gebruiken. Halverwege de klim verrast vrijwilliger Ed ons met Gatorade, koud water en chips. Hij waarschuwt voor het slechte weer. Na nog een paar uur wandelen begin ik moe te worden. Het enige dat ik wil is mijn tent opzetten en slapen. Ik besluit nog 3 mile naar een campground te lopen. Vanuit hier is het nog 5 mile naar de bewoonde wereld is. Ik heb voldoende water en eten, een goede, warme slaapzak en kleding voor nat en koud weer. Als het slechte weer vannacht al komt is dat geen probleem. Snel zet ik mijn tent op, de scheerlijnen zet ik stevig vast met stenen en ik zorg dat al mijn spullen waterdicht ingepakt zijn. Na het eten val ik uitgeput in slaap in mijn warme slaapzak en met mijn dikke wollen muts op mijn hoofd.
Auteur: Claire
Weblog: www.reiske.nl
Omsingeld door witte haaien in Zuid-Afrika
Dit jaar ben ik een maand in Zuid-Afrika geweest. Aan het einde van onze reis verbleven we een paar dagen in Kaapstad. Het leek ons heel erg leuk om te gaan duiken met witte haaien. Vanaf Kaapstad gingen wij naar Simon’s Town, vanaf hier vertrok de boot de zee op. Aangekomen bij de boot of uhh bootje verbaasde ik me hoeveel mensen er op dat bootje mee moesten. Dicht tegen elkaar aan en veel mensen staand gingen we de zee op. Ongelooflijk wat een golfen, echt verschrikkelijk! Gelukkig had ik zeeziek medicatie ingenomen. De mensen die dit niet hadden gedaan hingen allemaal over de reling van de boot.
Aangekomen op de plek waar de haaien zaten mochten we de kooi in. Het water was behoorlijk koud en ik was dan ook heel erg blij met mijn wetsuit. Toen de eerste haai er aan kwam gierde de adrenaline door je lichaam. Een witte haai van ongeveer vijf meter ramde de kooi. Wauw dat was wel heel gaaf en ongelooflijk, wat zijn het een prachtige imposante dieren. Na ongeveer een uur in het water gingen wij er uit en was de beurt aan de volgende groep. Vanaf de boot hebben we nog zoveel haaien gezien en ik verbaasde me over de kracht van de haaien. Af en toe ramde ze de kooi zo hard dat ik blij was dat de hooi het hield. Er was zelf een haai die een heel stuk het water uit spong.
Het was een geweldige ervaring die we niet snel zullen vergeten!
Auteur: Eva
Weblog: Hetleefvaneef.nl
Lamu. Zanzibar’s onontdekte zusje.
Lamu. In de Indische Oceaan voor de kust van Kenia ligt op nog geen 10 uur vliegen het eilandje Lamu. Op dit vrijwel onbekende eilandje met Arabisch-Islamitische inslag waan je je voor even terug in de tijd. Alsof je figurant bent in het sprookje van 1001 nacht.
Geen auto’s, geen verharde wegen. Geen straatverlichting. Gesluierde, Arabisch-Islamitische vrouwen worden in de smalle steegjes en het straatbeeld afgewisseld met breedlachende Afrikaanse vissers. De bevolking loopt vaak op blote voeten. Een aantal bewoners van het eiland heeft daardoor voeten net zo breed als dat ze lang zijn. Schoenen zouden ze niet aan kunnen. Al zouden ze dat ook niet eens willen schat ik zo in.
Bij aankomst op het luchthaventje van Lamu, een landingsbaantje aan de rand van de lagune, word ik opgehaald door Salim. Salim, een plaatselijke visser met voeten als berenklauwen, brengt mij naar zijn bootje vanwaar ik vertrek naar de overkant van de lagune. Bestemming: Bananahouse in Shela. Het enige dorpje dat het eiland rijk is.
De 1500 inwoners van het dorpje zal ik in de twee weken dat ik bij Monica in haar fantastische guesthouse verblijf, vrijwel allemaal wel een keer tegen komen. Reden van verblijf is een zonvakantie in combinatie met een yoga en Art of Living Course van Sri Sri Ravi Shankar die Monica jaarlijks organiseert. De accomodatie is geweldig. Evenals de guesthousekamers, de maaltijden en de ongelooflijke vriendelijke en goedlachse bediening.
Shela is een wirwar van kleine, zanderige steegjes. Bij kleine toko’s valt van alles te kopen. De slimmerik die een TV en satelietschotel heeft aangeschaft, zendt in zijn schuurtje die omgedoopt is tot stadion, voetbalwedstrijden uit. Voor vijftig eurocent mag ik naar binnen. Ik lig die avond samen met veertig lachende, stralend-witte gebitjes op de grond voetbal te kijken naar een wedstrijd uit de Premier League. De ene Lamu-boy naast mij is voor Liverpool, de andere voor Manchester City.
Naast dit dorpje ligt op drie kwartier lopen het stadje Lamu. Een smeltkroes van diverse culturen. Afrikaans, Arabisch, Indiaas. Wat dan ook terug te zien is is de vele verschillende gelaatstrekken. Mooi. Het leeft en het bruist op straat en in het haventje is het de gemoedelijke chaos van een stadje aan zee.
Lamu. Een uniek eiland als verlengstuk van je safari in Kenia. Maar ook voor een dag of tien naar de zon. Lamu is even terug in de tijd. Met zon, zee, strand, cultuur en vooral chillen. Heel veel chillen.
Auteur: Bart Kouwenberg
Het is nog vroeg, nog even een blokje om in Jakarta
Azië en met name Indonesië is een prachtig land om te bezichtigen. In 2010 ging ik samen met mijn broer mee op groepsreis door Java en Bali. In de groep zaten ook reporters Bert en Marloes, die ik daar heb ontmoet. Deze reis bracht ons bij de meest bijzondere plekken van Java en Bali. Vaak waren het intensieve reisdagen waarbij we een hoop kilometers aflegden, maar tegelijk ook een hoop moois te zien kregen. Na zo’n lange reisdag kwamen we vaak weer aan in een nieuw plaatsje waar we 1 of 2 overnachtingen hadden. Aangezien mijn broer en ik jong waren en niet te vroeg in bed wilden liggen gingen wij vaak nog in de avond een blokje om. Dit leverde hilarische momenten op.
Jakarta
Ik vergeet nooit het moment dat we even een rondje door Jakarta gingen maken. Het begon al bij het oversteken van een hoofdstraat. Dit gaat namelijk iets lastiger dan in Nederland, haha. Misschien ken je het spelletje ‘Frogger’ nog wel, zulke situaties hadden we telkens. Na het oversteken kwamen we in het winkelgebied uit. Hier moesten we een stukje langs bosjes lopen waar we meteen al een oud vrouwtje tegenkwamen die in de bosjes zat te poepen. Ze glimlachte eventjes en trok snel weer haar broek omhoog.
Nog geen half uur later waren we in een winkelcentrum waar een vrouw ons aansprak en waar we eigenlijk niet meer vanaf kwamen. Ze vond het al te leuk om met 2 lange Nederlanders mee te gaan. In de supermarkt waar we later wat boodschappen gingen halen werden we van top tot teen bewonderd en werd al het personeel op de hoogte gehouden over ons bezoek aan de supermarkt. Zoveel aandacht is leuk, maar er zijn natuurlijk grenzen ? Als afsluiting van de avond gingen nog even op zoek naar een leuke pub om een biertje te doen. We belandden in een vreemde karaoke tent waar we eigenlijk zo snel mogelijk weer weg wilden en waar we absoluut geen bier wilden drinken. Het was een bijzondere avond en we hadden de volgende dag weer een hoop verhalen te vertellen aan de rest van de reisgroep.
Auteur: Jesper
De inktzwarte smet op Ierlands blazoen
Letterfrack is een klein dorpje in Connemara, prachtig gelegen in de schaduw van de Twelve Pins. Wat minder bekend is voor de doorsnee toerist, is de afschuwelijke historie van de Letterfrack Industrial School, midden in het dorp. De school is in 1974 opgeheven, het gebouw staat er nog. Voor de jongens waren er de industriële scholen in Ierland, voor de meisjes de Magdalene Laundreis, bestemd voor wezen, verwaarloosde kinderen, ongehuwde moeders. Achter de deuren van deze gebouwen vond fysieke, seksuele en emotionele misbruik op enorme schaal plaats. Jarenlang, tot in 1996 de laatste Magdalene Laundry haar deuren sloot. In 2009 sprak ik een oude man op het nabijgelegen schiereiland Renvyle. Hij vertelde: “We wisten dat de broeders streng waren. Maar niet dat het zó erg was”.
Wie als toerist door Letterfrack rijdt, door Cork, door Tralee en door al die vele andere plaatsen waar deze tragische gebeurtenissen plaatsvonden, heeft hier allemaal geen weet van. Misschien maar goed ook want het zijn geen verhalen die je vrolijk maken. De toeristen komen voor de prachtige natuur, de vriendelijke mensen, de gezellige pubs. Niet voor verhalen over misbruik, mishandeling, kapotgemaakte levens en de gestolen jeugd van tienduizenden kinderen. Maar mocht je als toerist langs Letterfrack rijden, sta dan één momentje stil bij de school. Ter ere van Peter Tyrrell, die de school in 1924-1932 bezocht en in de jaren ‘50 excuses zocht maar nooit kreeg. Hij pleegde in 1967 zelfmoord. Sta even stil, ter ere van al de slachtoffers van Ierlands inktzwarte verleden.
Meer zien? Kijk dan de film The Magdalene Sisters.
Deze staat volledig op Youtube:
https://www.youtube.com/watch?v=fdWdcwkhqpM (Engels gesproken en ondertiteld)
Auteur: Anne Treur
Weblog: www.ditisierland.nl
Snorkelen in het Great Barrier Reef
Ik moest bijna huilen van geluk toen één van mijn grootste dromen in vervulling ging: het Great Barrier Reef in Australië zien. Ik had nog getwijfeld om een duikinitiatie te doen, maar je hoeft niet te duiken om veel te zien. Op nog geen meter onder mij zag ik prachtig koraal en de meest kleurrijke vissen. Eén van de beste aankopen ooit? Onze Olympus onderwatercamera dat wel tot 10m diep gaat. En het moet gezegd, dat leverde geen slechte beelden op! Op een bepaald moment ging het echter mis met de camera. Het touwtje dat aan de camera vast hing gleed plots open waardoor ik enkel nog een touwtje in m’n handen vast had. Verschrikt keek ik om me heen…
Ik vreesde voor het ergste: een nieuw, goed en degelijk toestel verdwenen, om nog maar te zwijgen van de mooie beelden die ik net gekiekt had! Ik had echter geluk. De camera lag maar een 2 meter diep, het was geland op een mooi stevig stuk koraal. Het koraal leek op sommige plaatsen als wolkenkrabbers op te doemen in het water met af en toe een groot diep gat ertussen van meer dan 20m diep. Snorkelaars zie je normaal gezien languit gestrekt, vlak onder het water drijven. In de verte zag mijn reismaatje plots mijn zwemvliezen in de lucht waarop ik een grote duik naar beneden nam. Met een snorkel duiken is niet echt handig, gelukkig had ik heel wat zwemervaring en kon ik mijn camera opnieuw boven halen. Oef!
Auteur: Davina Dhondt
Weblog: https://goeiereis.wordpress.com
De Kinderkamer
De kinderkamer is een sectie van het genocidemuseum in Kigali, de hoofdstad van Rwanda. Ik passeer voorbij een opschrift Tomorrow lost en dan… slik ik. Ik moet even vechten tegen tranen, mompel in mezelf hoe is het in godsnaam mogelijk. De gruwel krijgt het gezicht van lieve, vrolijke babys en kinderen. Levensgrote foto’s hangen van hen op, met een plakkaatje dat toelichting geeft bij hun veel te vroeg onderbroken leven.
Antoine bijvoorbeeld:
Leeftijd: zes
Lievelingsspeelgoed: zijn fiets
Lievelingsdrankje: Fanta
Beste vriend: zijn zusje
Doodsoorzaak: afgeslacht met de machete.
Over baby Uwase
Leeftijd: twee
Lievelingsspeelgoed: pop
Favoriete voedsel: frietjes en rijst
Beste vriend: papa
Doodsoorzaak: tegen een muur te pletter geslagen.
Met de keel dichtgeknepen en flanellen benen stap je zo van kind tot kind, je kruist hun ogen, je ziet hun lach. Die paar woorden op de plakkaatjes, in combinatie met de foto, zijn mokerslagen op het menselijk geweten en de gevoelens. Het zegt zoveel meer als die droge statistieken van een half miljoen tot 1 miljoen doden op een paar maanden tijd ongelofelijk erg, maar het zijn cijfers, waarmee we iedere dag via televisie, kranten en sociale media om de oren geslagen worden. Maar de ogen van Antoine en Uwase verbrijzelen statistiekjes en politieke discours. 6 en 2 waren ze. Kinderlijke onschuld, kleine, weke rietstengeltjes die priemden naar de zon. Plots stonden ze in de schaduw, ze zijn afgerukt, afgehouwen, verwelkt, verdwenen. Nooit hebben ze geweten wat hun beulen dreef.
Mijn haar op mijn armen staat recht, een koudegolf trekt over mijn ruggengraat, ik word kwaad, maar er is niemand om tegen uit te vallen. Geen enkele sectie in geen enkel museum sloeg mij zo murw als de kinderkamer.
Auteur: Jan Fransen
Weblog: www.reizenginderachter.com
Een ‘heart pumping ride’ op een motortaxi
In Indonesië overnachten we ver van de gebaande paden in het authentieke Javaanse dorpje Nagrak. Onze accommodatie Kampoeng Padi is een paradijsje dat verstopt ligt tussen de knalgroene rijstvelden, fruitbomen en groentetuinen. De gastvrije eigenaar Biet laat ons vol enthousiasme de prachtige omgeving zien. Als hij vraagt of we een waterval in Situ Guning Forest Park willen bezoeken, zeggen we daar natuurlijk geen nee tegen. De Curug Cimanaracun waterval is bereikbaar via een voetpad van 1,5 kilometer. Prima te doen zo’n wandelingetje, maar helaas blijkt er regen op komst. De waterval zullen we te voet niet bereiken zonder een stortbui op ons hoofd. Het alternatief? Een ritje op de motortaxi. Klinkt onschuldig, dus kiezen we voor deze optie.
Motortaxi
Bij de ingang van het park stap ik ontspannen achter op de Ojek (motortaxi). Ik heb er zin in! Mijn ontspannen houding is al snel verdwenen als de chauffeur vol gas begint te racen. Mijn verbazing is groot als we een smal pad inslaan. Dit modderige, hobbelige pad is in mijn ogen onbegaanbaar. Toch houdt mijn chauffeur allerminst zijn voet op de rem. Als ik naast me een diepe afgrond zie, houd ik me ietwat verkrampt nog steviger vast. Uiteindelijk bereiken we zonder kleerscheuren de luid kletterende waterval. Een uur later giert de adrenaline nog door mijn lichaam. Wat een avontuur! Weer thuis in Nederland lees ik op de website van Kampoeng Padi over de zogenoemde Ojek Extreme Ride: a heart pumping motorcycle ride through a narrow and steep track (remember a track, not a road!).
Auteur: Anita
Weblog: Reisvlinder.nl
Ik zie beren op de weg
Als je graag beren wilt zien dan zou je in Canada goed moeten zitten.. dachten we tijdens onze reis door Canada. Door de prachtige natuur keken we geduldig door de ramen van de auto, of we een glimp konden opvangen van onze vriend, beer Balou! Tijdens wandeltochten, ritjes door de bergen, werden we steeds meer ongeduldiger, aangezien we niet veel tijd meer hadden om er eentje te kunnen spotten, aangezien onze reis ook nog eens ten einde ging lopen.
We wandelde door prachtige natuurparken met mooie watervallen, met onze berenbel vast, want het risico bestaat altijd dat je er eentje treft. Terug de auto in gaven we het op.. we zouden er nooit eentje in het echt hebben gezien helaas… we besloten om s’avonds een keer bij een chinees te gaan eten. Hoe zou dat er in Canada aan toe gaan, we wilde dat wel eens meemaken. We reden uit het natuurpark, waar we ze nog net hadden kunnen zien..nu gingen we het spoorweg overgangetje over en was het voor mij einde berenverhaal. We waren in een dorpje om de chinees te bezoeken. We sloegen rechts af en gingen door een straat met bomen, noem het een heel klein bos midden in het dorp.
Terwijl we nietsvermoedend de radio aan hadden en heerlijk zaten te kletsen, gebeurde er iets wat we nooit meer hadden durven dromen. Daar stond onze Balou de beer aan de kant van de weg! Dit kon niet waar zijn?? was hij uit het natuurpark ontsnapt? of liepen ze blijkbaar dus ook in een dorp rond? Wat waren we blij en wat was het fijn van de beer dat die lekker zijn gang ging en ons de fotos liet maken van hem. Wow! Het blijkt dus echt, het wachten wordt (bijna) altijd beloond.
Auteur: M. Hendriks
Bijzondere taxirit in Santiago de Cuba
Onze rondreis in Cuba bracht ons naar het bijzondere plaatsje Santiago de Cuba. Heel toevallig was hier net het evenement Carnaval de Santiago de Cuba. Erg druk natuurlijk in de stad, maar wel heel erg gezellig. Dit festival draait voornamelijk om eten, drinken en veel muziek. Er waren daarom ook veel dansende Cubanen op straat te zien. Leuk voor onze camera natuurlijk. We waren een groot stuk gaan wandelen langs allerlei parades en praalwagens zonder echt precies te weten waar we nou daadwerkelijk waren.
Op een gegeven moment waren we moe en hadden we het wel weer gezien. Op naar het hotel dachten we. Ok, we moeten een taxi zien te vinden. Aangezien het Carnaval was, was dit nog een hele uitdaging. Na tijdje zoeken hadden we eindelijk een aardige man gevonden die ons wel naar het hotel wilde brengen met zijn auto. We zitten met z’n drieën geklemd op de voorbank van een oude “klassieker”, waar er in Cuba nog veel van “rijden”. De man kijkt eerst nog even onder zijn motorkap (zo gaat dat in Cuba) en dan start hij zijn wagen met een slinger aan zijn startzwengel. Bij het wegrijden valt me meteen iets bizars op. Deze aardige Cubaan heeft maar 1 arm. Na een zenuwslopend kort ritje komen we er ook nog achter dat we geen Cubaans geld meer op zak hebben. Na een lange discussie en een niet zo’n aardige Cubaan meer hebben we hem zo ver gekregen dat hij toch euro’s aannam. Wat een bijzondere ervaring was dit!
Auteur: Jesper
Weblog: Liefde Voor Reizen
Het Magische Bagan, Myanmar
Na een lokale busrit waarvan ik dacht dat die de hele nacht zou duren stond ik ineens midden op straat in New Bagan in Myanmar. Het was 3 uur in de nacht. De straat was breed en alle gebouwen waren dicht met grote houten openslaande deuren. Het straatbeeld liet me denken dat ik in een western film was beland. Ik had voor de verandering eens een hotel geboekt maar die verwachtten mij pas de volgende dag. Toch heb ik een ‘taxi’ genomen en ben naar Old Bagan gegaan. De taxi was deze keer een jongeman op een scooter. Hij was eigenlijk iets te klein en te licht om mijn zware backpack te dragen dus die deed ik op mijn rug en hij had mijn kleine rugtas tussen zijn benen. We gingen in het donker op pad naar mijn hotel.
Ik had hoge verwachtingen van Bagan, ik had er veel over gelezen en ik wilde al lang naar deze magische plek. Ik zat achterop de scooter en keek om mij heen om alvast wat van de omgeving op te vangen. We reden New Bagan uit en gingen op weg naar Old Bagan. Het was donker, geen verlichting op de weg en geen huizen te zien. Ineens zag ik in de verte een lichtschijnsel. Toen ik beter keek en we dichterbij kwamen zag ik dat dit een tempel was!! De eerste tempel die ik zag, een eeuwenoude tempel van Bagan. Hij stond minstens 50 meter van de weg. Het was een hoge tempel en ik zag de vormen verlicht door de schijnwerpers. Ik had dit niet verwacht, wat was dit gaaf!! Ik was met stomheid geslagen en zat met mijn mond open achterop de scooter te kijken. Ik voelde mij op dat moment de gelukkigste vrouw op de wereld!!
Auteur: Safe and Healthy Travel
Weblog: http://safeandhealthytravel.com
Een eigenwijze Amerikaan in Mexico
We zijn in Mexico en staan eventjes in een souvenirwinkel te schuilen. Het regent en het gaat steeds harder. Veel te hard denk ik nog. We staan toevallig naast een hele aardige Amerikaanse man. Als hij niet Amerikaans sprak, had ik hem nog wel herkend als echte Amerikaan door zijn opgetrokken sokken tot aan zijn oksels, zijn stoere cap en zijn fototoestel om zijn nek. De man is wachtende op de taxi die komen zal. We kletsen even en we hebben het voornamelijk over het mega slechte weer. Het water komt met bakken uit de hemel en het lijkt opeens een rivier te worden in de straat. Best eng als je er door heen zou moeten.
Dan zien we opeens een put die omhoog komt, althans de deksel die ervan af gaat. De Amerikaan blijft beweren dat het een rock (een grote steen) is. Ik probeer nog in mijn engels uit te leggen dat het een put is, maar wat is het woord put ook weer in het Engels? Jeetje, ik kom er gewoon even niet op. Terwijl de man vol blijft houden over zijn rock komt er een taxi aan die de Amerikaan komt ophalen. We zeggen de aardige, maar eigenwijze Amerikaan gedag en kijken achter het raam toe hoe hij oversteekt. Dit alles gaat best nog perfect door het regenwater wat er ligt….Maar dan gebeurd er iets, wat we totaal niet zagen aankomen. Die rock waar die Amerikaan het dus over had, bleek dus echt geen rock te zijn, want toen die Amerikaan wilde instappen en zijn vrouw gedag wilde zeggen in de taxi…viel hij zowat een meter met zijn been in dat gat. Terwijl we van schrik blijven kijken en de Amerikaan snel zijn been er probeert uit te halen en half strompelend de taxi in gaat, biggelen toch echt de tranen over mijn wangen van het lachen.
Leedvermaak noemen ze dat…
Auteur: M. Hendriks
Ook een shortstory delen?
Heb jij een leuk of mooie reisverhaaltje, wat iedereen echt moet lezen? Plaats dan nu ook jouw eigen shortstory.
