Gedurende 15 maanden heeft Dorien Cramer een solofietstocht gemaakt van Singapore naar Nederland. Een zeer avontuurlijke reis waar wij natuurlijk alles over willen weten. De afgelopen maanden heeft zij al haar ervaringen en mooiste momenten gebundeld in een boek.

Solofietstocht

In dit inspirerende interview met Dorien lees je meer over deze bijzondere solofietstocht en vertelt Dorien meer over haar boek ‘Onbevangen – een vrouw alleen op de fiets van Singapore naar Nederland‘.

Even voorstellen, wie is Dorien Cramer?

Aangenaam! Ik ben Dorien, dertig jaar en opgegroeid in Arnhem. Voor mijn studie vertrok ik naar Groningen waar ik niet meer ben weggegaan. Het is een heerlijk gezellige stad, maar door de kleinschaligheid voelt het soms als een dorp. Altijd kom ik er wel weer bekenden tegen.

Sport maakt een groot deel uit van mijn leven en in mijn vrije uren stap ik graag op de fiets of trek ik mijn hardloopschoenen aan om even mijn energie kwijt te raken en mentaal weer op te laden. Ik zie mijzelf als een zelfstandige en avontuurlijke vrouw, iets wat zich ook uit in mijn reizen en weekendtrips.

Wanneer is jouw liefde voor reizen begonnen?

Het idee dat de wereld groter en gevarieerder is dan dat wat ik ken van mijn eigen leefwereld, ontstond bij het lezen van reisverhalen. Het boek Vrouwen op Avontuur van Wolf Kielich was wel een belangrijk aanjager voor mijn dromen om er zelf eens op uit te gaan. Vrouwen die in de negentiende eeuw er met alle ongemakken van die tijd alsnog op uit gingen, motiveerde mij om ook een avontuur aan te gaan, hoe groot of klein dat maar was.

Op mijn zestiende pakte ik mijn rugzak en ging ik met twee vrienden wandelen in Duitsland. Aan serieuze voorbereiding deden we niet en dus was het elke dag improviseren. Waar gaan we slapen en wat doen we als het regent? We zien wel. Het hele idee dat je op eigen kracht afstanden kunt afleggen en alles wat je nodig hebt in je tas meedraagt gaf me een groots gevoel van vrijheid.

De rugzak ruilde ik uiteindelijk in voor de fiets. Eerst eens solo dwalen door Ierland en later werd de horizon verbreed naar China en zelfs Zambia en Namibië op de fiets. Bij die laatste tocht voelde ik echt dat ik voor langere tijd het avontuur aan wilde gaan. Mij voor langere tijd onderdompelen in andere culturen en landschappen waar ik enkel over kon dromen. Een zaadje voor een lange fietsreis was geplant.

Je hebt een hele bijzondere solofietstocht gemaakt van Singapore naar Nederland, hoe is dit idee ontstaan?

In Zambia en Namibië fietste ik mee met Andy; een man uit Wales die zijn baan had opgezegd en van huis naar Zuid-Afrika fietste. Hij beleefde elke dag avonturen, groot of kleiner. Je leefwereld vanaf de fiets wordt zoveel groter én kleiner tegelijkertijd. Je kunt kilometers afleggen, maar hoeft enkel bezig te zijn met de basis van het leven: gezondheid, een slaapplaats en voeding. Geen e-mails, social media of het aanschaffen van een nieuwe koelkast of raamkozijnen. In die weken met hem merkte ik ook dat ik dit ook alleen zou kunnen. Ik voelde dat ik in mijn eentje lang op pad kon gaan.

Eenmaal terug in Nederland twijfelde ik over wat te doen met mijn carrière en verbrak mijn vriendin onze relatie. Er stond veel op losse schroeven. Aan de ene kant was dat heel spannend, maar tegelijkertijd was duidelijk dat dit hét moment was om op een lange reis te gaan. Ik zei mijn contract op, sloeg mijn spullen op in de garage van mijn ouders en kocht een enkeltje naar Singapore. Zonder deadline wilde ik gaan fietsen.

Ik koerste aan op China om een richting te hebben, maar bepaalde elke dag afhankelijk van ontmoetingen en tips van anderen waar ik naartoe ging. Toen China in zicht was, na zes maanden, merkte ik dat ik nog helemaal niet klaar was met deze reis. De Zijderoute is een populaire route voor fietsers en stiekem had ik er al eens over gedacht dat zelf te gaan doen.

Om via het voor mij onbekende Centraal-Azië te kunnen toeren naar huis, dat was een idioot gevoel. Want waar zou ik langs komen? Hoe zien die landen eruit en wat eten ze daar? Allemaal dingen die ik niet wist en maar al te graag wilde ervaren. En dus ging ik verder westwaarts.

Het voelde heerlijk om letterlijk elke dag te kunnen besluiten wat ik wilde doen. Ik zat niet vast aan roosters van het openbaar vervoer of aan benzine stations voor benodigde diesel. Met de fiets bepaalde ik helemaal zelf hoe ver en hoe lang ik op pad ging.

Uiteindelijk besloot ik in Kazachstan dat ik met kerst 2019 thuis wilde zijn. Dat gaf me toen nog zeven maanden de tijd om rustig toerend huiswaarts te gaan. In totaal ben ik vijftien maanden onderweg geweest door 25 landen en 20.477km op de teller.

Hoe reageerde het thuisfront op jouw bizarre reisplannen?

Aanvankelijk was er wel even wat twijfel. Voorzichtigheid. Mijn ouders vonden het wel bijzonder om een goede baan op te zeggen voor iets onbepaalds. Want  hoe lang ik onderweg zou zijn en waar ik naartoe ging was van te voren allemaal onbekend. Maar ze wisten ook wel dat ik het allemaal prima zou redden onderweg. Al vaker was ik weg geweest en dat was altijd helemaal goed verlopen.

Tegen de datum van vertrek aan werd ik zelf wel wat zenuwachtig. Want ik wist net zo min als vrienden en familie wat er te wachten stond. Ik besprak mijn spanning met ene vriendin en zij zei toen dat als er iemand was die dit kon doen, dat ik het dan wel was. Die woorden hebben mij onderweg nog heel vaak door het hoofd gespeeld en ik heb er vaak de nodige kracht uit gehaald.

Hoe zag de voorbereiding op dit avontuur eruit?

Om eerlijk te zijn heb ik niet heel veel voorbereid. Het belangrijkste was om een goede kit te hebben. Dus ik zorgde voor een goede fiets, kampeerspullen en mooie basisset aan kleding. De rest zou onderweg wel komen. Mocht ik iets vergeten zijn dan kon ik dat aan de andere kant van de wereld ook wel kopen. Zo lang ik maar geld, mijn paspoort en een paar woordjes aan talen wist, dan zou het wel goedkomen.

Onderweg keek ik vaak online naar tips voor plekken om te bezoeken, of wegen die voor fietsers werden aan- of afgeraden. Grote steden trekken mij niet zo, dus zocht ik vaak naar natuurgebieden of bergketens die met de fiets te doorkruisen waren. Vlak voor ik weer een nieuw land in ging zocht ik informatie over de wisselkoers, culturele belangrijke dingen (bijvoorbeeld of vrouwen met hoofddoek over straat moesten) of de taal. Chinees leerde ik aan de hand van YouTube. En dan zou het verder allemaal wel moeten lukken.

Wat waren de meest bijzondere momenten die je hebt meegemaakt tijdens deze fietstocht?

Goede vraag. In vijftien maanden maak je veel mee.

Misschien wel een van de meest waardevolle situaties, was direct op de eerste fietsdag. Na eerst een paar dagen acclimatiseren in Singapore, ging ik met het pondje naar Maleisië. Mijn doel voor de dag was Desaru, een stadje aan de kust waar je kunt surfen, liggen op het strand en helemaal niets hoeft. De afstand was langer dan ik dacht en de hele dag fietste ik langs rijen oliepalmen.

Toen het doel eindelijk in zicht was, bleken de meeste hotels gesloten. Het regenseizoen was op komst en omdat er weinig toeristen waren, hadden de meeste hotels hun deuren al gesloten. Het was verschrikkelijk lastig om een plekje te vinden voor de nacht en alsof die zoektocht nog niet moeilijk genoeg was, ging het regenen.

Uitgeput kwam ik in het donker aan bij een veel te duur hotel. Huilend stond ik onder de douche, mezelf afvragend wat ik allemaal in mijn hoofd had gehaald. Kon ik dat wel, zo’n fietsreis maken? De volgende ochtend ging ik gewoon weer rustig op pad. Maar met veel minder verwachtingen en een open blik. Ik ging niet meer bedenken hoe de avond zou zijn. In wat voor hotel of bij welke strandclub ik zou verblijven. Ik zou vanaf nu wel zien waar ik terecht zou komen.

Een andere ervaring die me is bijgebleven, is dat ik in Tadzjikistan werd uitgenodigd bij een familie. Het was een heel vriendelijk gezin en de vrouw des huizes had Engels gestudeerd en we konden dus goed communiceren. Ze vertelde me dat ze aanvankelijk bij een internationaal bedrijf werkte, maar zodra ze getrouwd was, moest ze van haar man haar werk neerleggen.

Jaloers van aard vond hij het niet kunnen dat zij op een kantoor rondliep waar andere mannen werkten. Nu mag ze enkel nog op de lokale school lesgeven. De straat mag ze, net als haar buurvrouwen, alleen uit onder begeleiding van haar echtgenoot of een van haar zoons. Haar leefwereld is zo klein en daar stond ik dan.

Inmiddels had ik ruim 10.000 kilometers in de benen en ik kan stoppen waar ik maar wil. Ik kan een praatje maken met mannen of vrouwen. Het idee van vrijheid pakte me daar echt. Pas door te ervaren dat zij die niet had, wist ik wat het is.

Je hebt jouw ervaringen gebundeld in een inspirerend reisboek, kun je hier meer over vertellen?

Onbevangen – een vrouw alleen op de fiets van Singapore naar Nederland beschrijft mijn fietsreis van begin tot eind. Het is echter geen reisgids. Ik geef geen tips over leuke plekken om te verblijven of fotogenieke landschappen. Het is het verhaal van mij alleen op reis. Hoe voelde ik me bij vertrek? Hoe is het om op 4700 meter hoogte te fietsen? Hoe is het landschap in Cambodja? Wat doe je als je nergens een veilige plek om te kamperen kunt vinden? En hoe was het om eenmaal weer thuis te zijn in Groningen en het gevoel van vrijheid te missen?

De insteek van het boek is om mensen thuis te laten ervaren hoe het is om met de fiets onderweg te zijn. Mooie ontmoetingen en landschappen komen aan bod, maar ook verveling of angst. Ik wind er geen doekjes om, want hoewel het in de regel genieten was, heb ik me ook intens eenzaam gevoeld. Of onveilig. Al die aspecten komen aan bod. Puur en eerlijk.

Wanneer ligt dit avontuurlijke reisboek in de winkel?

Het boek komt eind oktober uit en is via de (online)  boekwinkels te koop. Je kunt het ook bestellen bij mijn uitgever.

Wat waren de mooiste landen of plekken die je doorkruist hebt?

Het eerste dat in mij opkomt is China. Het is een gigantisch groot land en ik heb gefietst in de provincies Yunnan, Sichuan en Xinjiang. Kort gezegd ga je hier van bananenplantages en thee, via de uitgestrektheid van het Tibetaans Plateau naar de zandvlakten in Xinjiang. De Chinezen heb ik als zeer vriendelijk en nieuwsgierig ervaren. De mensen en hoe zij zich naar mij opstelden doet ook veel met de ervaring. In de regel waren ze erg nieuwsgierig naar wie ik was en waarom ik daar fietste. Dat vond ik zo leuk en dat heb ik in Zuidoost-Azië veel minder ervaren.

Een andere highlight van de reis is Kirgizië. Daar wist ik eerlijk gezegd weinig van voor vertrek. De bergen strekken zich over het hele land uit, graslanden en her en der dorpjes. Het is nog niet zo ontdekt door de multinationals waardoor ook de grotere steden nog authentiek aanvoelen.

Mensen werken hier nog veel met vee en in de zomermaanden zijn scholen drie maanden dicht zodat de hele familie kan helpen om de paarden te laten grazen in de zomerweides. Joerts staan her en der opgesteld en mensen bieden je spontaan koemelk aan wanneer je langsfietst. Uitdagend om te fietsen tussen de bergen, maar de vriendelijke en gastvrije mensen bieden vaak een rustplaats aan. Dat was echt genieten.

Ik kan nog wel even doorgaan met mooie plekken. Wat mij wel echt opviel, is dat zodra je in Europa bent, net boven de Balkan, dan is alles drukker. Overal hoor je weer wegen, zie je verlichting en worden steden en dorpen aan elkaar geregen als een kralenketting. Eenmaal daar miste ik de openheid en leegte, zoals ik die in zoveel streken had ervaren.

Is deze solofietstocht uiteindelijk meegevallen of tegengevallen?

Hoewel ik bij vertrek niets wist waar ik precies naartoe zou gaan en hoe lang het allemaal zou duren, wist ik wel dat het zeker zware momenten zou hebben. Het behalen van mijn hoogste top (4708meter) was intens zwaar  en ik heb staan huilen in een bocht van de weg.

Mentaal is het ook meerdere keren afzien geweest.  Wanneer mannen mij benaderden voor seks of wanneer je dagenlang door een leeg landschap fietst. Uitgestrekte vlakten kunnen mentaal heel slopend zijn. Maar ik wist dat dit soort momenten zouden komen en ik zoek die fysieke uitdaging ook op. Dat doe ik doelbewust omdat het achteraf ook echt genieten is.

Dat zo’n fietsreis mentaal ook een uitdaging was, dat wist ik ook. Dingen gaan kapot, je bent moe en hebt nog eten kunnen vinden…het speelt allemaal mee. Hoewel ik een aantal situaties met verkeerde mannen liever niet had meegemaakt, zou ik zo weer op reis willen gaan. Ik voelde juist door die zwaardere momenten dat ik een sterke vrouw ben. Dat ik op eigen kracht over de wereld kan trekken. Dat voelt heerlijk. Bij het opschrijven hiervan gaan mijn ogen weer stralen.

En heb je nog een goede tip voor onze volgers die ook op het punt staan om een avontuurlijke fietstocht te maken?

Leg de lat, zeker in het begin, niet te hoog. Plan geen idioot lange afstanden en wees een beetje lief voor jezelf. Je zult elke dag wel weer in onverwachte situaties komen. Een weg die onbegaanbaar is. Je fiets die het begeeft of je bent flink ziek.

Neem wat ruimte in je budget en zorg dat je soms lekker kunt bijslapen in een hotel. Pas wanneer je jezelf er goed vertrouwd mee voelt, kun je eens gaan kamperen. Maar wanneer je het super spannend vindt en je rilt van elke tak die kraakt, dan doe je toch geen oog dicht en ben je de volgende dag niets waard. Bouw dat vertrouwen rustig op en bouw langzaam je avontuur uit. En vooral: geniet!

Bij vragen kun je altijd contact met me opnemen via mijn instagram of website.

Dorien’s boek Onbevangen – een vrouw alleen op de fiets van Singapore naar Nederland is nu te reserveren en bestellen via Bol.com. Klik hier voor meer info / om te bestellen