Na een tussenstop aan het Lago di Como en een heerlijk relaxt verblijf in Toscane, loopt mijn zomervakantie van 2017 bijna op haar einde. Bijna, want er staat nog een bijzondere laatste bestemming op het programma: Venetië. De stad Venetië wordt ook wel ‘stad van de romantiek’ genoemd of ‘stad van het water’. Dat belooft veel goeds!
Romantisch Venetië
Dus…Venetië…stad van de romantiek. Zal ik een geheimpje verklappen? Ik was ervan overtuigd dat mijn vriend mij in Venetië ten huwelijk zou gaan vragen. Ondanks dat hij van tevoren duidelijk had gemaakt (OK, gewaarschuwd) dat hij niet voor een cliché aanzoek zou gaan. Maar ja, dat wil een vrouw niet horen hè?
Gevolg: bij elk panorama, kaarslichtdiner en veterstrikmoment dacht ik hoopvol: ‘Nú gaat het gebeuren!’ Niet dus haha. Aangezien ik een controlfreak ben én Peter een man van zijn woord is (wat meestal fijn is, maar soms dus totaal niet), heeft hij mij bewust na terugkomst in Nederland nog een paar maanden laten zweten. Inmiddels zijn we alweer 2.5 jaar getrouwd, dus het is toch nog goed gekomen.
Ondanks deze lichte desillusie, heb ik mij fantastisch geamuseerd in deze bijzondere maar geweldige stad. Het is een van de weinige steden waar ik zeker nog eens naar terug wil. En wie weet kunnen we onze geloften daar dan vernieuwen…grapje schat 😉
Enkele feitjes over Venetië
- Venetië ligt op een groep van maar liefst 118 eilandjes in de Lagune van Venetië. Deze eilandjes zijn verbonden door zo’n 400 bruggen en 170 grachten. Zowel de stad Venetië als de Lagune staan op de UNESCO Werelderfgoedlijst.
- Venetië staat wereldwijd bekend om haar historische centrum met ontelbare smalle steegjes, bruggen en kanalen. In Venetië is zelfs het smalste straatje ter wereld gelegen; de Calle Varisco met een breedte van 53 cm.
- Venetië vormde eeuwenlang de toegang van West-Europa tot de zogeheten ‘zijderoute’. Via deze route werd eeuwenlang handel gedreven tussen China en het oosten van Azië aan de ene kant en het Midden-Oosten en Middellandse Zee gebied aan de andere kant.
- In Venetië is het belangrijkste vervoermiddel de gondel. Maar wist je dat een speciaal rijbewijs nodig is om gondelier te worden?
- Het gondelier beroep ging vroeger van vader op zoon over, maar tegenwoordig is een cursus en dus rijbewijs verplicht. Er worden slechts 3 tot 4 rijbewijzen per jaar afgegeven.
- Helaas zinkt Venetië nog steeds, met een gemiddelde van 1 à 2 millimeter per jaar. Ook de 118 eilandjes van Venetië zakken steeds dieper weg in de Lagune.
Overnachten in Venetië
Waar te overnachten in Venetië? Je kunt natuurlijk een accommodatie zoeken midden in het bruisende centrum (denk aan het befaamde San Marcoplein). Als je er echter (zoals ik) niet van houdt om de hoofdprijs te betalen voor een locatie én snakt naar wat rust na een dag vol stadse prikkels, dan raad ik je aan om wat verder van (het centrum van) Venetië af te gaan zitten. Er rijden af en aan bussen.
Wij verbleven in B&B Via Venezia 206 in Oriago en vanuit hier was het slechts 30 minuten in de bus richting Venetië. Bij deze B&B konden we bovendien gratis onze auto parkeren, iets wat in hartje Venetië niet tot de mogelijkheden behoort. Het koelkastje was door de uiterst vriendelijke gastheer goed gevuld met lekkers. In plaats van een postzegelkamer bij het San Marcoplein, is het voordeel dat je ook nog eens veel ruimte voor je geld krijgt. Bonus!
Ponte della Libertà
Toen we hadden ingecheckt in B&B Via Venezia 206 was het al 15u. Toch besloten we onszelf direct onder te dompelen in Venetië. Hiervoor moesten we wel eerst nog bustickets scoren en we besloten advies in te winnen bij onze gastheer. Het duurde even voordat we wijs werden uit zijn mengelmoesje van Italiaans en Engels en met halve instructies vertrokken we op goed geluk. Tot onze grote verbazing (en opluchting) kwamen we al na een paar minuten lopen uit bij het betreffende (boek/tabak/allegaartje) winkeltje. Ook de bushalte die we moesten hebben lag slechts op zo’n 5 minuten loopafstand van de B&B, aan dezelfde weg (de Via Venezia). So far so good!
Vanuit de bus krijg je een goed beeld van Venetië en haar vele eilandjes. Het is ook een bijzondere ervaring om over de Ponte della Libertà (Brug van de Vrijheid) steeds dichter bij het kloppende hart van Venetië te komen.
De brug is maar liefst 3.85 kilometer lang en verbindt het historische centrum van Venetië en alle eilandjes met het vasteland. De Ponte della Libertà is voor weggebruikers de enige toegangsweg over de Lagune.
Eerste indrukken van Venetië
Mijn eerste indrukken van Venetië zijn overweldigend, samengevat in de woorden: sprookjesachtig, kleurrijk, bruggetjes, trappetjes op, trappetjes af, steegjes, kanalen, gondels, souvenirkraampjes, hectiek, vol, artistiek, indrukwekkend, vervallen, gebloemde balkonnetjes, architectonische pareltjes, robuust, stoer doch romantisch.
De wijk Dorsoduro
We gaan als eerste op ontdekkingstocht in de wijk Dorsoduro, de universiteitswijk van Venetië. Deze wijk was zo omvangrijk, dat wij hier de rest van de middag en avond zoet mee waren.
Vanuit Dorsoduro heb je op verschillende plekken een mooi uitzicht op de wijk aan de overkant van het water; de omgeving van het San Marcoplein en de 98.5 meter hoge Campanile (klokkentoren). Je krijgt vanuit Dorsoduro nog niks mee van de chaos die rond het San Marcoplein heerst. Dat zouden we de volgende dag gaan meemaken…
Ik werd op slag verliefd op Dorsoduro. In deze wijk ontbreken de hordes toeristen waardoor wij in een heerlijk warm namiddagzonnetje in alle rust konden rondslenteren en genieten van al het moois.
In Dorsoduro vind je onder andere de bekende Gallerie dell’Accademia met klassieke Venetiaanse meesterwerken en het Peggy Guggenheim Collection, een museum voor moderne kunst.
Richting het uiterste puntje van Dorsoduro kom je de imposante Basilica di Santa Maria della Salute tegen.
Gelateria Nico
Na de basiliek vervolgden wij onze weg over de Zattere boulevard langs het water naar dé ijscokraam van Venetië; Gelateria Nico. De recensies hadden het stuk voor stuk bij het juiste eind, de ijssmaken zijn hier om te kwijlen. Ik heb nergens anders op deze wereld zo’n lekker mango ijs geproefd. Een zeer sterke en heerlijk zoete mango smaak zonder poespas. De kleur geel spatte ook uit mijn hoorntje. Niks ijs aanlengen met melk of room, maar gewoon de pure smaak van de vrucht.
Ik verkeerde in hemelse sferen en ben helemaal vergeten om een foto te maken van dit goddelijke ijs haha. En ik schaam me er een beetje voor om het te zeggen, maar ik heb mijn vriend de volgende dag met een excuus naar Dorsoduro gesleept voor nog een ijsje van Gelateria Nico…ook toen werd ik zó in beslag genomen door het verorberen van het ijs, dat ik wéér een foto vergat. Mijn excuses. Je zult er zelf heen moeten.
Borreltijd aan Campo Santa Margherita
Van Gelateria Nico via Squero di San Trovaso naar Campo Santa Margherita, om precies te zijn Il Caffè Rosso. Het was namelijk ‘borreltijd’, om in de woorden van mijn ouders te spreken.
Tijd voor een verkoelende aperol spritz en biertje. De zilte chippies die we erbij kregen smaakten ook goed na al het lopen.
Ombra
Ik ben geen wijnliefhebber, maar mocht jij op jouw beurt nou niet zo’n afgezaagd drankje als een aperol spritz willen, bestel dan eens het meest populaire drankje van Venetië; een ‘ombra’, een soort rode of witte wijn. Ombra betekent ‘schaduw’. De oorsprong van de naam is onduidelijk. Na mijn eigen mini onderzoekje op internet, kan ik constateren dat er inderdaad geen eenduidige verklaring voor is.
Theorie 1: Sommigen denken dat het drankje zo heet omdat fabriekmedewerkers vroeger vaak wijn dronken in de verkoelende schaduw van een boom na een dag hard werken.
Theorie 2: De naam zou afgeleid zijn van de gondeliers die pauzeerden in de schaduw van de Campanile op het San Marcoplein. In de schaduw van de Campanile genoten zij van een glas wijn voordat de volgende klant zich zou aandienen.
Theorie 3: Lang geleden waren er in de stad nog geen elektrische koelsystemen. De Venetianen bedachten een slimme oplossing om de witte wijn die ze graag dronken toch gekoeld te kunnen bewaren. De schaduw die de Campanile over het San Marcoplein wierp, was volgens hen groot genoeg om een flink aantal vaten uit de felle zon te houden. In die tijd vroegen Venetianen als ze een glas koele witte wijn wilden bestellen om ‘un’ombra’; een glas uit een van de in de schaduw gekoelde vaten.
Feit is dat je de term ‘ombra’ nog steeds kunt horen als de lokale bevolking het heeft over ‘Andemo bever un ombra’ (laten we een glas wijn pakken).
Hoe het ook zij, ik zeg: Saluti (Proost)!
Tip: ’s Avonds heb ik een pizza Diavolo gegeten bij Trattoria-Pizzeria All’Anfora. Vraag om een plaatsje in ‘il giardino’ (binnentuin), een echte aanrader.
Misschien wel goed om geen ‘caraffa medio litro di vino rosso’ bij je pizza te bestellen…ik heb namelijk later die avond een uur lang in blinde paniek door Dorsoduro gerend omdat ik mijn portemonnee was kwijt geraakt. Gelukkig lag deze nog in een van de winkels die ik na het eten had bezocht, maar poeh, ik krijg weer hartkloppingen als ik eraan denk…geen wijn meer voor mij (OK, dat is een leugen).
Murano glas vs Venetiaans glas
Dag 2 in Venetië. In de ochtend een moment van frustratie op de heenweg in de bus toen ik mijn nieuwe ring van (wat ik dacht) Murano glas kapot kneep tegen een stang boven mijn hoofd omdat we moesten staan in een overvolle bus. Iets met evenwicht verliezen in een scherpe bocht…
Ik kom verder in deze blog terug op Murano glas, maar er bestaat ook zoiets als Venetiaans glas en dat is van veel mindere kwaliteit, heb ik mij laten vertellen. Ik ben dus een beetje bang dat mijn ring niet van Murano glas was, maar dat terzijde.
Piazza San Marco
Linea recta naar het befaamde Piazza (plein) San Marco. De smalle steegjes rondom het plein zijn net mierenhopen. Er heerst een opgewonden sfeertje, getetter van toeristen in je oren, hooggespannen verwachtingen hangen in de lucht, camera’s in de aanslag, er wordt omhoog gewezen naar de Campanile die je al van ver kunt zien, je wordt vanzelf voortgestuwd richting Piazza San Marco.
Dan sta je ineens op hét plein van Venetië. Drommen mensen waar je ook kijkt; natuurlijk op het San Marcoplein zelf, maar ook bij alle toeristische trekpleisters op en aan dit plein; voor de ingang van de Basilica di San Marco, bij de Campanile, het Palazzo Ducale oftewel Dogepaleis, en op de terrasjes.
Ik wilde dat ik de tip van mede gastblogger Valerie in haar blog over Venetië eerder had gelezen. Zij raadt aan om in alle vroegte (rond 5 of 6 uur) of zelfs in het holst van de nacht een bezoekje te brengen aan een stil San Marcoplein voor een unieke belevenis.
Naast de mensenmeute zie je ook vele duiven, al viel het aantal mij erg mee. Venetië wil sinds een paar jaar definitief afrekenen met de duizenden duiven op het plein. Als je er duiven voert, riskeer je een boete van een paar honderd euro. Ook wordt er tegenwoordig geen voer voor de duiven meer verkocht aan toeristen. De duivenpoep zorgde voor te veel vervuiling van het plein en het marmer op het plein werd zelfs beschadigd door de poep.
Basilica di San Marco
De Basilica di San Marco, officieel de Cattedrale Patriarcale di San Marco, is de grootste kerk van Venetië.
De toegang tot de Basilica di San Marco is gratis. Wél word je via een uitgestippeld wandelpad, afgezet met politielint, door de kathedraal geloodst. Je sjokt achter elkaar een rondje en je staat weer buiten. Aan alle extra’s, zoals het bezichtigen van bepaalde ruimtes in de kathedraal, hangt een prijskaartje. Tja, het San Marcoplein blijft nou eenmaal een commercieel gebied.
Campanile
De Campanile is een 98.5 meter hoge klokkentoren op Piazza San Marco. De eerste toren uit 1173 deed dienst als vuurtoren. Men was in de 9e eeuw al met de bouw van de klokkentoren begonnen. Pas in de 16e eeuw zou de toren haar huidige hoogte krijgen.
Ik raad je absoluut aan om een kaartje te kopen en je met de lift naar de top van de toren te laten brengen, ondanks de ongetwijfeld lange wachtrij. Het panoramische uitzicht over de 5 koepels van de Basilica di San Marco, het eiland San Giorgio Maggiore en de stad Venetië, is adembenemend.
Palazzo Ducale
Het Palazzo Ducale (Dogepaleis) aan het San Marcoplein was – zoals de naam al verraadt – het paleis van de doge, de leider van de republiek Venetië.
Tegenwoordig is Palazzo Ducale omgetoverd tot een schitterend museum. Als bezoeker loop je met ingehouden adem langs alle pracht en praal. Ook zeker een bezoekje waard.
Ponte dei Sospiri
De Ponte dei Sospiri oftewel Brug der Zuchten (mooi hè?) verbindt het Palazzo Ducale met de oude gevangenis. De brug is ontworpen door Antonio da Ponte, de architect die ook de beroemde Rialto brug heeft ontworpen (kom ik nog op terug).
De Brug der Zuchten zou zijn naam danken aan het feit dat gevangenen vroeger over deze brug naar hun cel moesten lopen. De gevangenen konden vanaf de brug een laatste blik op Venetië werpen voordat ze werden opgesloten in de donkere, vochtige kerkers. Het deed de gevangenen zuchten van weemoed.
Leuk extra weetje: in deze gevangenis hebben Casanova en Galileo Galilei ook een tijd vastgezeten.
Het Arsenaal in de wijk Castello
Na de chaos op en rondom Piazza San Marco zochten we de rust op in de wijk Castello. Deze wijk laat weer een heel ander beeld van Venetië zien, met name rond Het Arsenaal. Het Arsenaal was vroeger een belangrijke scheepswerf voor de republiek Venetië.
De wijk Castello verleent zich er uitstekend voor om op je gemakje rond te slenteren. Het is geen toeristisch gebied maar dat maakt het juist extra fijn. In de straatjes vind je wapperend wasgoed aan lange waslijnen boven de grond, wat je bijvoorbeeld ook veel in Lissabon tegenkomt.
Giardini Pubblici
In Castello zijn ook de Giardini Pubblici oftewel Openbare Tuinen gelegen. Deze tuinen zijn op verzoek van Napoleon aangelegd. De tuinen zijn niet zo bijzonder, maar de hoge bomen zorgen voor vele verkoelende plekjes om even te ontsnappen aan de stadsdrukte. In de Giardini Pubblici werden vóór Covid-19 regelmatig evenementen en festivals georganiseerd.
In de omgeving van de tuinen kwamen we twee dames in Venetiaanse klederdracht tegen. Venetië staat immers ook bekend om haar carnaval. Dan draagt men traditiegetrouw historische klederdrachten en maskers.
Parco delle Rimembranze
Aan de oostzijde van de Giardini Pubblici vind je langs de waterkant het Parco delle Rimembranze.
Het Parco delle Rimembranze staat vol met dennenbomen. Elke boom is ter nagedachtenis aan een gevallen 1e wereldoorlog soldaat. Ook dit park verleent zich er uitstekend voor om even op een terrasje bij te komen onder het genot van bijvoorbeeld een aperol spritz.
Venetiaanse maskers shoppen bij Atelier Ca’Macana
Venetië staat bekend om haar handgemaakte Venetiaanse maskers. Atelier Ca’Macana is een van de oudste maskermaker ateliers van Venetië. Het atelier zit goed verscholen, maar wát een prachtige exemplaren maken ze hier. Geen wonder dat ze hun maskers hebben mogen leveren voor films als Eyes Wide Shut en Inferno.
Bijna elk souvenirkraampje in Venetië verkoopt wel maskers, maar daar is de kwaliteit ook naar. Voor een authentiek masker moet je bij Atelier Ca’Macana zijn, hoewel je dan dus wel wat dieper in de portemonnee moet tasten.
Ik kon de verleiding van het passen niet weerstaan en waande mij even op een ‘Bal masqué’ (gemaskerd bal). Bal masqués werden voor het eerst gehouden in het Italië van de 15e eeuw en waren vooral populair in Venetië.
Met de vaporetto naar het eiland Murano
Venetië moét je ook vanaf het water ervaren. Je kunt natuurlijk een watertaxi nemen of een romantische tour boeken met een gondel. Nadeel 1: je betaalt de hoofdprijs. Nadeel 2: je zit de hele tijd met zo’n gondelier opgescheept die letterlijk over je schouders meekijkt in een krap bootje.
Een alternatief is de vaporetto, een gemotoriseerde boot die fungeert als een soort OV bus. Je kunt kaartjes voor een dag kopen of voor meerdere dagen, ook online verkrijgbaar of via de app van het OV bedrijf Actv. Het netwerk bestaat uit zo’n 30 lijnen in en rond Venetië inclusief de eilanden in de Lagune. Er gaan ook boten naar het vasteland en het vliegveld.
Wij zijn met de vaporetto naar het eiland Murano gevaren, dat op ongeveer 1.5 kilometer ten noorden van Venetië ligt. In 1291 werden alle glasblazers uit Venetië gedwongen om te verhuizen naar Murano, vanwege brandgevaar. De glasblazers mochten het eiland niet eens meer verlaten, omdat het geheim van hun vakmanschap bewaard moest blijven.
Murano is vandaag de dag wereldberoemd om haar glaswerk (en spiegels). Je vindt er nog altijd vele ateliers. Naast deze ateliers, is er genoeg ander moois te zien op Murano. Enne, bestel eens een koffie, broodje of ijsje bij Bar Gelateria Al Ponte aan de waterkant. Smakelijk!
Het eiland Burano
Naast Murano is het eiland Burano ook tof om te ontdekken. De kantproductie vormt de belangrijkste bron van inkomsten, maar Burano dankt haar bekendheid vooral aan de kleurenpracht. Op het eiland hangt een artistiek sfeertje en de kenmerkende kleurrijke huizen dragen daar vrolijk hun steentje aan bij. Casa Bepi Suà – geschilderd in alle kleuren van de regenboog – mag niet ontbreken tijdens jouw dagje Burano. Vergeet je camera niet hè!
Canal Grande en Rialto brug
Van de eilanden terug naar het hart van Venetië, waarvoor we de populaire route 1 van de vaporetto nemen die door de binnenste ring van Venetië en dus ook Canal Grande vaart. Canal Grande is de levensader van Venetië.
De Ponte di Rialto is de oudste en bekendste van de vier bruggen over Canal Grande. Een replica van de brug bevindt zich in hotel ‘The Venetian Resort’ in Las Vegas.
Diner aan het kanaal bij Naranzaria
Na een enerverende dag vol nieuwe indrukken schreeuwden onze magen om een lekker hapje. Ik had gereserveerd bij Naranzaria vanwege de lovende recensies over hun tapaskaart. Bij aankomst ontstond er helaas even verwarring omdat je schijnbaar alleen maar tapas binnen mag bestellen. Buiten op het terras moet je van de reguliere menukaart bestellen.
Wij wilden natuurlijk een van die felbegeerde tafels aan het kanaal, al werd het uiteindelijk rij 3 (de overige twee rijen waren al gereserveerd dus wees er op tijd bij!).
Proosten bij zonsondergang…diner bij kaarslicht…een uniek plekje (al helemaal voor een aanzoek 😉). De perfecte afsluiting van twee magische dagen in het romantische Venetië.
Gouden tip voor jouw city trip naar Venetië: Laat de plattegrond voor wat ie is en ga gewoon zonder plan door Venetië rondslenteren. Verdwalen in een wirwar van steegjes is in deze stad juist helemaal niet erg! Trust me on this. Als een controlfreak dit durft te zeggen…
Als Venetië na het lezen van deze blog een plekje op jouw bucketlist heeft bemachtigd, dan wens ik je alvast een heerlijk verblijf toe voor als we weer kunnen reizen!
Ook Venetië ontdekken?
Heb jij zin gekregen om deze mooie Italiaanse stad ook te bezoeken? Ervaar het zelf, bekijk hier de mogelijkheden.
Meer Venetië tips
Stedentrip Venetië: Venetië op een andere manier
Verdwalen in de straten van Venetië
5 Europese bestemmingen waar water een belangrijke rol speelt
